Okuldayken depremler hakkında pek çok şey öğrendik. Japonya’da çok fazla deprem olduğunu biliyordum. Hatta bazen deprem tatbikatları bile yapardık. Yalnız bunlar bana hep sıkıcı gelirdi. Çünkü Kobe çok sağlam ve güzel bir şehir. Hayatım boyunca hep burada yaşadım ve hiçbir deprem görmedim. Hatta deprem diye bir şeyin olduğuna bile inanmıyordum fakat artık inanıyorum.
Geçen salı sabahı her şey çok korkunçtu. Saat çok erkendi ve herkes uyuyordu. Hatırladığım ilk şey yataktan aşağıya yuvarlanmam oldu, zemin sallanıyordu. Hatta bütün bir apartman tamamen sallanıyordu. O kadar korkunçtu ki! Ortalık karanlıktı ve ben ne yapacağımı bilemiyordum.
Etrafta yuvarlanan eşyalar vardı. Bütün bunlar da yetmiyormuş gibi canavar kükremesine benzer korkunç bir ses kulaklarımda çınlamaya başladı. Annemin bana ve kardeşime seslendiğini duydum. Sonra babam bir el feneriyle geldi ve bizi alıp mutfağa, masanın yanına götürdü (Okulda böyle bir şeyler öğrettiklerini hatırlıyorum. Keşke, dersleri daha dikkatli dinleseydim.). Kardeşim, anneme sarılmış ağlıyordu. Daha beş yaşında olduğu için çok korkmuştu. Aslında ben de korkmuştum ama bunu belli etmek istemiyordum. Sallantı hiç bitmeyecek diye düşünmeye başlamıştım.
Nihayet deprem sona erdi. Annem ve babam ellerimizden sıkıca tutarak bizi aşağıya indirdi. Sokağa çıkabilmiştik. Güneş yeni yeni doğmaya başlamıştı. Bu sayede felaketin büyüklüğünü görebiliyorduk. Karşımızdaki apartman yıkılmış, yerle bir olmuştu. Bütün sokak böyleydi. Binaların yarısı yıkılmıştı. Bunların arasında arkadaşlarımın evleri de vardı.
ASDAJLKFJQWEGERGJEWEGJ
