Kentler, dar bir alanda yüksek nüfus
miktarının ikamet ettiği, nüfus yoğunluğu ve
miktarının fazla olduğu yerleşme birimleridir
(Göney, 1984). Buna bağlı olarak kentler,
toplumsal hayatın en yoğun olduğu sahalardır. Bu
yoğunluk, şehrin nüfus miktarı, ekonomik yapısı
ve sosyal yapısı ile doğru orantılı olarak artar.
Ancak kentler, bulundukları bölgeden bağımsız
değildirler. Zira kentler, kurulduğu bölgenin genel
özelliklerini yansıtırlar. Nitekim Mumford, kentleri
coğrafi anlamda “bölgesel kimliğin bir ifadesi
olarak görmek gerektiğini” belirtmiştir. Kentler,
bölgeden sağlanan odun, taş, kil, asfalt ve cam gibi
unsurların bir araya getirilmesiyle meydana
gelirler. Morfolojik olarak kent, aynı zamanda
topografya ve arazi yapısı tarafından etkilenir.
Öyle ki kent “çevresindeki bölgenin özünü çıkarır
alır; ona o kadar çok çeşitli yaşam tarzları gelir ki
şehir böylece bölgeyi temsil etmiş olur”
(Tümertekin ve Özgüç, 2014). Yani bölgenin
sahip olduğu coğrafi özellikler, temsil etme
noktasında kente bir anlam katar. Böylece sit ve
situasyona ait özellikler, kenti bir kalıba sokarak
şekillendirir. Bu durum, kentin kendine has
özelliklerini ön plana çıkarır. Bu özellikler o kenti
diğerlerinden farklı kılar. Bir bakıma beşerî
faaliyetler mekânı inşa ederken, kente bir kimlik
kazandırır. Bu durumda “kent kimliği” oluşmaya
