Soru: assagidakilerden hangisi 9. ordu mufettisligi olarak samsuna gonderile ataturk e verilen gorevler arasinda yer almaz?​

Kaçıncı sınıf acaba

Bubjnuhjvj ggvonpkbpuo

Adım adım açıklama:

57 den 43 çıkar yani 14 oluyor cevabımız

Cevap:

Abdullah 24

Gülçin 19

7 yıl sonra

Abdullah 31

Gülçin 26

EN IYI SECER MISIN

EN İYİ SEÇERSEN SEVİNİRİM İYİ ÇALIŞMALAR DİLERİM

Cevap: Tamamen kendim yazdım, umarım işine yarar.

Açıklama:

"Adım duyulduğunda son bir kez tereddütle kendime baktım. Yıllar olmuştu sahneye çıkmayalı. Her ne kadar bugün için aylarımı vermiş olsam da geçmiş salmıyordu beni kollarının arasından. Bu sahneyi her görüşümde tekrar canlanıyordu zihnimde. Aynadaki görüntüme son bir kez baktım o an tereddütle. İçimdeki ses başarabileceğime dair konuşuyordu benimle. Ama endişem, kaygım önüne geçiyordu bu seslerin. Bir cesaret döndüm ve hızla giriş yaptım o sahneye.

Herkes buradaydı. Tüm tanıdıklarım karşımda dizilmiş, en ön koltuklardan beni izliyorlardı. Yabancılar da vardı, çok fazla. Ama bu benim için bir şey değiştirmiyordu. Ben kendime yabancıydım zaten. Varsın başka yabancılar dizilmiş etrafıma, çok mu ben kendime bile yabancıyken.

Onca koltuğun arkasında, en köşede iki boş yer kalmıştı. Boş dediğime bakmayın, orası benim için doluydu her zaman. Özel olarak o koltukların boş kalmasını istemiştim hocamdan. Çünkü orası onların yeriydi.

Yıllar öncesi, küçük bir çocukken kelebek oluvermiştim. Öğretmenimin hazırladığı küçük tiyatronun kelebeği. Annem ve babam da vardı, en arkadaki, köşedeki iki koltukta oturuyorlardı. Sahnede beni izliyorlardı. Karşılarında şımardıkça şımarıyordum. Repliklere bağlı kalmaksızın danslar ediyor, uçuyor, hareketler yapıveriyordum karşılarında. Ben sadece anne ve babama bakarken yabancı izleyiciler gülüyorlardı bana. Sorun değildi, onlar önemsizdi.

Gösteri bitiminde, eve birlikte dönmüştük. Babam yol boyunca canının biberli menemen istediğini söyleyip durmuştu. Keşke şimdi yanımda olsaydı babam. Ona onlarca değil, yüzlercesini yapardım. Annemse babama sitem etmişti yol bitene kadar. Hatıralar kafamda canlanırken, sahnede öylece durduğumu fark ettim. Karışık duygularım bana her şeyi unutturmuştu o an.

Yıllar önce, bir tiyatronun ardından kaybetmiştim anne ve babamı. Yıllar sonraysa aylarca çalıştığım ve baş rolünü oynayacağım tiyatro günüydü bugün. Bense bunları düşünüyordum sadece, yüzlerce kişinin karşısında. İnsanlar bana öylece durduğum için bağırırken ben kaçıp gitmek istedim oradan. Sahneler bana kötü anılardan başka bir şey hatırlamıyordu. Yine hatırlatamamıştı. Keşke anne ve babamın olduğu bir yerde, demirbaş iskemlelerimize otursak ve yılların sohbetini edebilseydik. Bu sadece hayaldi ama. Hayaller hiç bir zaman gerçek olamazdı.