~MERHABA~
1)İnsanlar arasındaki iletişimin en önemli yönü karşılıklı sevgi ve saygıdan geçer . Sevgi bir bebeği koşulsuz sevmektir , sevgi bir yetimin , öksüzün ihtiyacını seve seve karşılamaktır . Sevgi bir hayvana yuva yapmaktır , bir ağacı susuz kalmaktan kurtarmak ve onu tekrar hayata döndürmektir . Sevgi aileyi aile yapan temel unsurlardan biridir . Sevgi insanlığı birleştirir .
2 )Sevgi İle İlgili Öyküleyici Bir Metin
Öğretmen sınıfa girdiğinde tüm öğrenciler ayağa kalkmış onu karşılamıştı. Öğrenciler öğretmenini çok seviyordu. Bu yıl okula yeni bir öğrenci gelmişti. Aybüke Öğretmen yeni gelen Hasan adındaki güzel yüzlü bu masum yavruyu çok sevmiş ve ona kanı kaynamıştı. Geçen yılki öğrencilerini çok iyi tanıyordu. Hasan ile henüz tanışmamıştı. Hasan çok sessiz, kimseyle konuşmayı sevmeyen bir çocuktu. Kendi halindeydi. Sadece dersi dinliyor, fakat derse katılmıyor, hiç konuşmuyordu. Öğretmen ders anlatırken o bir yerlere dalıyor ve uzun süre öyle kalıyordu. Aybuke Öğretmen Hasan’ın bu durumun çok üzülüyordu. Bunun için Hasan’ın ailesi ile tanışmaya karar verdi. Belli bir araştırmdan sonra Hasan’ın ailesinin Suriye’deki savaşta hayatını kaybettiğini öğrendiğinde çok üzülmüş, aynı zamanda çok şaşırmıştı. Hasan kimsesiz çocukların olduğu yurtta kalıyordu.
Ailesini kaybettiği için kim bilir içinde neler yaşıyordu bu zavallı çocuk. Nasıl da özlemişti annesinin o mis gibi kokusunu, babasının oğlum ben geldim deyişini. Hasan evin bir oğlu olduğu için başka kardeşi de yoktu. Savaştan kaçan çocuklar arasında o da bizim ülkemize sığınmış, Yüce Türkiye Cumhuriyeti her çocuğa sahip çıktığı gibi Hasan’ı da sahipsiz bırakmamıştı. Hasan’ın bu kadar üzgün olmasının nedeni ise yurttaki kimi büyük çocukların ona kötü davranması, onu sevmemesi ve dışlamasıydı. Bunun için de Hasan kimseye yanaşmıyor, kimseye duygularını açmıyordu. Aybüke Öğretmen Hasan ile iletişim kurmak için her gün elinden gelen fedakarlığı göstermeye başlamıştı. Hasan ilk başlarda herkese soğuk olsa da Aybüke Öğretmenin bu kadar fedekarlığına artık kayıtsız kalamıyordu. Sevmişti bu güzel ve şefkat dolu gözlerle kendine bakan öğretmeni. Aybüke Öğretmen bir gün onu öğretmenler
odasına çağırdı, onunla konuşmaya başladı . Hasan savaşta ailesini kaybettiğini, onların sevgisine çok ihtiyaç duyduğunu, onlar
olmadan sevgisiz yaşamanın çok zor olduğunu anlattı öğretmene. Gözü kan çanağına dönmüştü Hasan’ın da öğretmenin de. Aybüke Öğretmen Hasan’ın elini tuttu ve onu kendine doğru çekip sımsıkı sarıldı. Hasan bu sarılma karşısında neye uğradığını şaşırdı ve hıçkıra hıçkıra ağlayarak o da Aybüke Öğretmene sarıldı. Yılar sonra ilk kez annesine sarılmanın mutluluğunu hissedercesine bırakmadı öğretmenine sarılmayı. Sevgi nelere kadirdi öyle. Sevgi ne büyük güçtü. Hasan’ın içinde dağlar kadar biriken acılar, özlemler, ayrılıklar yok oluvermişti birden. Çünkü kendini seven, kendisine sevgisini gösteren muhteşem bir öğretmeni vardı artık. Hasan günden güne büyürken öğretmeni onu hiçbir zaman yalnız bırakmadı. Ona her zaman maddi ve manevi açıdan destek oldu.
Yurtta kalan diğer arkadaşları da ona yaptıkları saygısızlığın farkına vardılar ve Hasan’dan özür dilediler. Böylece Hasan da oradaki arkadaşlarına alıştı ve hep birlikte sevgi yumağı oldular. Her zaman çocuklar birbirlerine sevgi ile bağlandılar. Öğretmenin sevgisi, merhameti çocukları değiştirmiş, sevginin aşılamayacak denen zorlukları aştığına herkes şahit olmuştu böylelikle.
《~kolay gelsin~》
#omerdeyawrum=《~♡~》
